Hoe Alexander Douglas m.b.v. R. G. Collingwood Spinoza wil uitleggen

Ik moet met dit blog komen over hoe fascinerend ik het vind hoe Alexander Douglas met behulp van Robin George Collingwood, in het bijzonder diens The Principles of Art uit 1938, begrijpelijk wil maken hoe Spinoza zijn stelling 5/3 bedoeld zou hebben. Maar mij overtuigt hij niet.

Die intrigerende en moeilijkheden opleverende stelling luidt:

Affectus qui passio est, desinit esse passio simulatque ejus claram et distinctam formamus ideam.

Zodra wij ons van een passieve hartstocht een helder en onderscheiden idee vormen, ondergaan wij deze niet langer.  (In de wat armoedige vertaling van Henri Krop] Van Suchtelen vertaalt iets letterlijker:
Een aandoening, welke lijding is, houdt op een lijding te zijn, zodra wij er ons een helder en duidelijk idee van vormen (iets aangepast: voorstelling werd idee).

Alexander Douglas over de logica achter #Spinoza’s geometrische methode

Alexander Douglas, Lecturer in Philosophy, University of St. Andrews [website: https://axdouglas.com/], had gisteren op medium.com het artikel

Alexander Douglas, Spinoza, Logic, and Geometry.

Het is geen eenvoudig artikel, vergt enige kennis van wiskunde en logica, maar levert interessante informatie over de aangesneden kwestie. Het begint aldus

George Henry Lewes — the husband of the first translator of Spinoza’s Ethics into English — tried to explain why Spinoza was wrong to take geometry as a model for metaphysics:

Geometry never quits the sphere of its first assumption, that its axioms retain their necessary clearness, and its consequences their necessary truth. It begins with lines and surfaces, with lines and surfaces it ends; it is a purely subjective and deductive science (‘Spinoza’s Life and Works’, Fortnightly Review (1843), 214).

Dat maakte mij geïnteresseerd in Lewes’s artikel, waarbij ik ontdekte dat Alexander Douglas een foute verwijsplaats gaf: ‘Spinoza’s Life and Works’ verscheen niet in Fortnightly Review in 1843 [dat bestond toen nog niet], maar in Westminster Review Vol 39 [in May 1843], 372-407 [cf. Hathitrust]

George Henry Lewes schreef jaren later een tweede artikel, “Spinoza,” dat wel verscheen in Fortnightly Review in Vol. 4 (1866), 385-406 [cf. Hathitrust]

Het gegeven citaat is echter in geen van beide artikelen te vinden. Het gegeven paginanummer strookt trouwens ook niet met de paginanummers van beide artikelen. Dus waar heeft Alexander Douglas het citaat vandaan?

Verder zoeken via Wayne I. Boucher, Spinoza in English: A Bibliography from the Seventeenth Century to the Present. BRILL, 1991 [cf. books.google] liet zien dat het volgende boek “Ïncludes a chapter on Spinoza, Vol 2, pp. 160-225” Hier komt het gegeven paginanummer in beeld. Het gaat om:

 

George Henry Lewes, The History of Philosophy from Thales to Comte. London: Longmans, Green and Co., 1871, Vol II: Modern Philosophy; Second Epoch: The Subjective Method carried to its extreme results in Pantheistic Idealism. Chapter 1 Spinoza. I His Life, p. 162; II His Doctrine, p. 180 p. [cf. archive.org]– en hier is dan het gezochte citaat te vinden op p. 215 [Douglas zal een andere editie hebben geraadpleegd.]

Hele stukken tekst komen overeen met de bovengenoemde eerdere artikelen over Spinoza, maar voor dit laatste boek over de geschiedenis van de filosofie, heeft Lewes er teksten bijgevoegd, zoals o.a. dit citaat. Waarvan akte.

Slordig zoals Alexander Douglas het citeerde. Maar ik heb er een en ander door geleerd [en overweeg een keer een blog over George Henry Lewes te maken].

Alexander Douglas laat Christoph Wittich met zijn #Spinoza-kritiek aan het woord

Op 26 mei 2019 had ik het blog: Christoph Wittich (1625-1687) en zijn Anti-Spinoza

Vandaag ontdek ik dat Alexander X. Douglas, Lecturer in Philosophy, University of St. Andrews [personal website], over wie ik vaker een blog had [cf.], deze maand enige blogs aan Wittich's Anti-Spinoza wijdde.

Op 10 okt. 1019 bracht hij zijn "draft translation of the preface to Christoph Wittich’s Anti-Spinoza, entitled ‘On the Method of Demonstration’. Wittich criticises Spinoza’s use of the synthetic method, and this ends up being the basis of his criticism of the Ethics in general."

Op 13 okt. 2019  kwam hij met: "More of Wittich’s Anti-Spinoza: the Criticism of Ethics, Part 1, Definition 3"

Douglas vertaalt Wittich, laat dus Wittich aan het woord, zonder enig commentaar op zijn betoog te geven. Ik ben benieuwd hoe hij hiermee verder gaat.

Alexander Douglas over de impliciete logica achter Spinoza’s gebruik van de bepaling ‘quatenus’ – een aanrader - #spinoza

Op 06-03-2010 had ik een boeiend blog  – al zeg ik het zelf – over “Spinoza's Deus quatenus. Ofwel Spinoza’s perspectivisme,” waarin ik nader inging op Spinoza’s veelvuldig gebruik van de bepaling ‘quatenus’. Er ontstond een hele discussie over – dat gebeurde toen nog regelmatig… Ook in latere blogs werd nog wel eens iets over ‘quatenus’ geschreven.

 
Nu zag ik zojuist* dat Alexander Douglas - Lecturer in Philosophy at the University of St. Andrws - op zijn pagina bij academia.edu  dit recente artikel van hem had geplaatst:

 

Alexander Douglas, Quatenus and Spinoza’s Monism. In: Journal of the History of Philosophy, vol. 56, no. 2 (April 2018) 261–280 [PDF]

abstract I examine Spinoza’s use of the term quatenus. It is, I argue, an operator working in the context of a broader logical theory and blocking certain inferences that, according to critics such as Pierre Bayle, lead Spinoza’s metaphysical system into absurdities. I reconstruct this crucial theory from some treatises on logic to which Spinoza had access. I then show how a later logical theory—that of the Port-Royal Logic—does not permit Bayle’s troublesome inferences to be blocked by the use of terms like quatenus. Most likely, Bayle was thinking in terms of the later theory, Spinoza in terms of the earlier.

Ik citeer één concluderende zin: “Spinoza’s implicit logical theory we refer to qua-substances by applying quantenus-modifiers to a name for substance. The logical relation between ‘S’ and ‘S quatenus R’ is explicable in terms of a theory of name-reduplication; whatever metaphysical relation matches this logical relation remains, for my part, an open question.” [p. 276].

Wat mij betreft levert Alexander Douglas hier het definitieve artikel over dit onderwerp – of hij benadert dat toch.

_________________

*) De aanleiding was: ik ging eens kijken of Douglas zijn inbreng op de op 8 & 9 juni 2018 gehouden conferentie over “Spinoza & British Idealism”, waarin hij zou spreken over “Spinoza’s quatenus and the British Idealists” [cf. blog & cf. website] al had geüpload. En dat deed ik, daar een andere bijdrager, Jack Coopey (Durham University), die sprak over “Minor Idealisms: The minoritarian case of H. H. Joachim (1868-1938) and Spinoza’s Ethics, a home for the Analytic revolution,” zijn bijdrage op academia.edu had geplaatst. Douglas nog niet, maar die had wel ’t artikel waarover dit blog gaat.

Alexander Douglas over hoe Spinoza over economie dacht - #spinoza

De website Conatus News is a progressive news source dedicated to a perspective built primarily on reason, secularism, and a dedication to universal human rights. Hoofdredacteur is Lucas Lynch.

Scott Douglas Jacobsen heeft op Conatus News een reeks interviews met – de ons op dit blog bekende - Dr. Alexander Douglas die gespecialiseerd is in de geschiedenis van de filosofie [i.h.b. Spinoza] én in de filosofie van de economie. Pas gisteren, in de 6e sessie "Q&A on the Philosophy of Economics with Dr. Alexander Douglas" kwam uitgebreid Spinoza's denken over economie aan de orde. Zie aldaar. Ik neem een eerste stukje over:

 

Douglas: Spinoza was the most philosophically radical thinker of the Early Modern period, at least in Western Europe. He challenged the theological prejudices of his day while retaining the grand and sweeping cast of mind of a religious thinker. He believed in the power of pure reason with a conviction seldom found elsewhere in Europe, outside of the period of ‘Idealist’ philosophy.

His work informs my views on everything, including on the philosophy of economics. One thing I’ve been interested in lately is the treatment of time inconsistency in economic models. A time-inconsistent policy is, roughly, one that determines what it is best to do now versus what it is best to do in the future. The inconsistency arises from what was previously ‘the future’ eventually becoming ‘now’, in which case the same policy delivers a different result inconsistent with the first. Spinoza was one of the first philosophers, to my knowledge, to consider time-inconsistency. The last few propositions of Part Four of his masterpiece, Ethics Demonstrated in Geometrical Order, discuss how a crucial component of rationality is the avoidance of time-inconsistency.

Spinoza also deals with the social aspects of human desire, in a way that I find more insightful than the standard liberal tradition. Spinoza notices how insecure we often are in our desires: we’re really very unsure about what we want. One effect of this is that we both model our desires on those we seem to observe in others and aim at being emulated in our desires. Having others around us wanting certain things confirms our belief that we really want those things. This plays havoc with the transactions that economists treat as basic and standard. Exchange, for example, is profoundly complicated by the tendency of desires to converge on certain goods rather than being spread stably across diverse goods.

This is, I believe, part of the explanation of why one of Spinoza’s chief influences, Hobbes did not believe that any stable allocation of goods could temper the tendency to rivalrous violence in the ‘state of nature’. This insight puzzled his contemporaries, but Spinoza’s psychological account fills in some crucial details. Here I take inspiration from the work of Paul Dumouchel and Jean-Pierre Dupuy, who have looked from this angle at Hobbes, Adam Smith, and other supposed founding figures in the liberal tradition.

Zie verder op Conatus News.

Douglas Florian misschien geen outsider w.b. de kunst, maar wel w.b. Spinoza

Douglas Florian, “Little Espinoza” (2016), oil on linen, 50 X 26 inches
(image via douglasflorian.com)

Naar aanleiding van de tentoonstelling van de kunstenaar Douglas Florian, die onder de titel “Spells and Apparitions,” van 1 maart tot 7 april 2018 wordt gehouden in de gallery BravinLee Programs in new York, had ene John Yau gisteren een bespreking.

Mij komt de kunst van Douglas Florian over als een vorm van outsiderskunst maar die term valt daar niet. Ik haal hier alleen het gedeelte dat gaat over een werk gewijd aan de naam van Spinoza naar dit blog - mét het besproken schilderij. Op de website van de maker ervan is nóg zo’n stuk over Spinoza te zien.

John Yau schrijft over het rechts getoonde werk: « In “Little Espinoza” (2016), Florian alternates blue and orange strips from the top of the painting to the bottom. On the orange strips (sometimes one and sometimes two stacked together), Florian writes the following words in reddish-orange paint: Baruch, Spinoza, Espinoza, Espionaza, Spainoza. Sometimes he writes the letters upside-down or as a mirror image.

Alexander Douglas, #Spinoza’s Unquiet Acquiescentia.

A.s maandag presenteert Alexander Douglas [university of st andrews], bij de Aristotelian Society [cf. tweet] zijn paper
Alexander Douglas, "Spinoza’s Unquiet Acquiescentia."
Proceedings of the aristotelian society, 140th session,  [1919-2020] volume cxx, [PDF draft]

Review Alexander Douglas van Michael LeBuffe's Spinoza on Reason in Mind - #Spinoza

Via de link achter de afbeelding naar Mind moet u ervoor betalen, maar via een tweet gaf Alexander Douglas de link rechtstreeks naar het review, waar ook een PDF wordt gegeven. Het is een lang, interessant review. [Cf. blog over verschijnen van het boek]

Op komst: conferentie over “Spinoza & British Idealism” - #spinoza

Eind deze week heeft aan de University of St Andrews een conferentie plaats over “Spinoza & British Idealism" [cf.]

This conference aims to bring together leading historians of philosophy who have simultaneously begun to reappraise a neglected area of philosophical scholarship. In the late-nineteenth and early-twentieth centuries, the philosophy of Spinoza was taken very seriously by academic philosophers based in England and Scotland. Spinoza was seen as offering crucial insights on the relation between the natural sciences, religion, philosophy, and ordinary common experience. However, the tradition in which many of these philosophers worked, known as ‘British Idealism’, fell out of fashion when the new analytical approach defined itself in opposition to it. As a result, the importance of Spinoza was downgraded. Today, it is increasingly recognised that contemporary philosophers have much to learn from this once discarded school of philosophy. Spinoza’s reputation as a central figure has also been rehabilitated. It is high time to revisit what the British Idealists had to say about Spinoza, and many leading Spinoza scholars have recognised this.

Ik vond wel boeiend op de website van de conferentie, waar deze tekst in de thuispagina staat, voorts het programma te zien en er de abstracts van de te houden lezingen te lezen.

Ik vermoed dat Alexander Douglas in de organisatie ervan zit, maar op zijn website, zijn twitter-pagina en zijn pagina bij academia.edu laat hij daar niets over los.  Op 22 maart 2018 nog sprak hij voor de London Spinoza Circle over: "Spinoza and the British Idealists: Acosmism, Determination, and Negation." [Cf.]

NDPR-review door John Grey van Michael LeBuffe, #Spinoza on Reason

Na Alexander Douglas's review in Mind van mei 2018, is er nu een gedegen review van John Grey in de NDPR

Grey eindigt met: "LeBuffe's work beautifully illuminates the underlying unity of Spinoza's conception of reason -- and reason is the beating heart of Spinoza's philosophy."

Cf. blog van 24 november 2017: "Het nieuwe boek van Michael LeBuffe - Spinoza on Reason - is uit"

Maarten van Buuren krijgt met 50 sleutelwoorden #Spinoza niet open

De Spinoza-boeken van Maarten van Buuren

Het wordt nu langzamerhand tijd dat ik mij eraan zet om mijn leeservaring te brengen met het – voorlopig - laatste boek van Maarten van Buuren: Spinoza. Zijn filosofie in vijftig sleutelwoorden. Met een voorwoord van Steven Nadler. Anbo/Anthos, 15 febr. 2019 - 392 pagina's - €23,99. PDF Voorwoord, Ten geleide en Inhoudsopgave 50 sleutelwoorden. Books.google.

Het eerste lemma “Aandoening – Affect” liet zich geheel lezen bij books.google. Om mij verdere ergens te besparen en om niet weer een kritische bespreking te moeten toevoegen aan de vele kritische dingen die ik al over Van Buuren’s Spinoza-interpretatie had geschreven [geef zijn naam maar in het zoekvenster in en zie], besloot ik het boek niet aan te schaffen. Ook al had ik in een reactie op het blog van 16 jan. 2019 waarin ik het verschijnen aankondigde, gezegd dat ik er naar uitkeek en er echt nieuwsgierig naar was. Maar ik ging het dus niet aanschaffen, om het niet te hoeven lezen en er niet ook nog over te hoeven schrijven… Je kunt je zoiets wel voornemen, maar je omgeving kan daar anders over denken: op 13 februari kreeg ik bezoek van Gonny Pasman en die gaf mij het boek cadeau (hoewel ze van het vorige op de hoogte was), uit erkentelijkheid dat ik op dit blog zoveel aandacht had gegeven aan het lustrum van haar Spinoza Kring Soest en het door haar georganiseerde Koerbagh-symposium. Zij zag uit naar mijn bespreking. Die breng ik vandaag, op de dag waarop Maarten van Buuren ‘s middags van 14:00 – 16:00 uur in Soest – mede in het kader van de maand van de filosofie - een lezing heeft gegeven over: Spinoza. Zijn filosofie in vijftig sleutelwoorden.

"Spinoza – A Man for Our Troubled Times" -#Spinoza

Sheldon Richman, the Executive Editor of The Libertarian Institute, had gisteren een uitgebreid stuk, "Spinoza – A Man for Our Troubled Times" op Everything-Voluntary.com dat zo begint: "In these interesting times, we all need someone to admire. I have found such a one in Benedict de Spinoza (1632-1677), the 17th-century rationalist liberal philosopher who advocated freedom of thought and expression, toleration, and simple kindness."

Hij blijkt vooral studie te hebben gemaakt van enige teksten en video’s van Douglas Den Uyl, Daniel Garber en Steven Nadler. Het telt als PDF 6 bladzijden.

Een dag later nam MWC News het stuk over en plaatste daar een portret van Mozart bij alsof het Spinoza voorstelde... behoorlijk knullig. Ik heb ze erop gewezen.

Over de Spinoza-anthologie die Graeme Hunter samenstelde - #Spinoza

In vervolg op een hele rij eerdere blogs waarin ik essaybundels of anthologieën gewijd aan Spinoza signaleerde (ik overweeg er nog eens een inhoudsopgave van te maken) is er eindelijk aanleiding om ook aan deze van Graeme Hunter aandacht te geven. Het werk draagt een titel die ook aan vele blogs hier zou kunnen worden gegeven.

Graeme Hunter (Ed.), Spinoza. The Enduring Questions [Essays collected in honour of David Savan (1916-1992)]. Toronto / Buffalo / London: University of Toronto Press [series Toronto studies in philosophy], 1994. - XVIII, 182 pages - Ill.

A collection of papers by prominent Spinoza scholars from around the world, addressing the enduring importance of Spinoza's thought on such questions as the nature of time and eternity, personal identity, immortality, miracles, hermeneutics, emotion, skepticism, and truth. The volume is dedicated to the memory of David Savan, whose last and most comprehensive essay on Spinoza is printed in the collection for the first time. [info en cover cf. Amazon]

TOC [samengesteld m.b.v. de Duitse Spinoza Bibliografie; cf. ook bij WorldCat]

1. David Savan, Spinoza on Duration, Time and Eternity, pp. 3-30.

2. James C. Morrison, Spinoza on the Self, Personal Identity, and Immortality, pp. 31-47

3. Leslie Armour, Knowledge, Idea and Spinoza's Notion of Immortality, pp. 48-63.

4. Edwin Curley, Notes on a Neglected Masterpiece: Spinoza and the Science of Hermeneutics, pp. 64-99 [cf. hier op Google.docs]

5. Manfred Walther, Spinoza's Critique of Miracles: A Miracle of Criticism? pp. 100-112

6. Laura Byrne, Reason and Emotion in Spinoza's Ethics: The Two Infinities, pp. 113-125.

7. Douglas Odegard, Spinoza and Cartesian Scepticism, pp. 126-139.

8. Dan Nesher, Spinoza's Theory of Truth, pp. 140-177

Later ontdekte ik dat het eerste deel van het boek hier als PDF is in te zien; de inhoudsopgave daaruit heb ik er nog eens naast gezet.
Toevoeging: zie de link naar het boek aan 't eind van 't blog...

Was Spinoza een Meta-Rabbi? - #spinoza

En wat wordt daar dan mee bedoeld?

De titel van een artikel van de – nu emeritus - professor aan de Hebrew University of Jerusalem, Paul Mendes-Flohr, te vinden op zijn academia.edu

• Paul Mendes-Flohr, “Spinoza: Renegade or Meta-Rabbi?” in: Forum 1977 #2 [27] (Autumn 1977), 54-63, geüpload naar academia.edu - een artikel dat dus verscheen in het jaar van de herdenking van Spinoza's 300-jaar geleden overlijden - het maakte mij nieuwsgierig. Het was in eerste instantie de term 'Meta-Rabbi' die nieuw voor me was en mij intrigeerde. Het is een niet onaardig artikel, waar ik op ’t eind van dit blog nog even op terugkom.

Opmerkelijk is dan dat met dat ‘Meta-Rabbi’ van de titel in dat stuk niets wordt gedaan dan dat verwezen wordt naar een hoofdstuk van George Steiner. Verder komt het niet meer aan de orde. In een later boek echter van dezelfde auteur

• Paul R. Mendes-Flohr, Divided Passions: Jewish Intellectuals and the Experience of Modernity. Wayne State University Press, 1991, is er op blz. 432, deze eindnoot 24 [cf. books.google]

24. The term "meta-rabbi" was coined by George Steiner to refer to modern Jewish intellectuals (e.g., Marx, Einstein. Freud) who despite their distance from Jewish culture and religious practice retain a "Jewish sensibility" which taps the most significant depths of Judaism and pari passu singularly contributes to their general intellectual endeavor. Cf. George Steiner, "Some Meta-Rabbis," in D. Villiers, ed., New Year in Jerusalem (London, 1976). pp. 64-76.

Opm. De titel van dat boek had hij moeten citeren als: Douglas Villiers, ed., Next Year in Jerusalem: Portraits of the Jews in the Twentieth Century. (London: Harrap / New York: Viking, 1976), pp. 64-76

In een eerdere eindnoot (22) verwees hij naar een artikel dat hij twee jaar daarna schreef samen met Stephen Weinstein, dat hij wel noemt op zijn academia.edu, echter niet heeft geüpload [later overigens wél]:

• Paul Mendes-Flohr and Stephen Weinstein, “The Heretic as Hero: Spinoza and the Jews of Modernity,” The Jerusalem Quarterly 5 (Winter 1977 [Spring 1978]): 57-63

Benedict Rumbold vermoedt Gersonides achter Spinoza’s argumentatie in de Appendix van eerste deel van de Ethica - #spinoza

Benedict Rumbold blijkt een enigszins verborgen, schimmige Spinoza scholar – bij de Duitse Spinoza Bibliografie nog niet bekend. Ik geef hierna in volgorde van ontdekking de brokstukjes informatie over zijn Spinoza studie. Ik ging daarnaar op zoek, daar ik de indruk had bij lezing van het artikel dat ik hierna noem, dat het vanuit grote kennis van Spinoza geschreven moest zijn. En dat bleek het geval.

 

“Benedict Rumbold is a Research Fellow in the Department of Philosophy at University College London. Benedict’s research concerns ethical and political questions at various levels of abstraction. He also works on the history of moral philosophy, specializing in the ethics of Spinoza. He holds a PhD in Philosophy from Birkbeck College, University of London.”

Zo wordt hij voorgesteld in zijn artikel

• Benedict Rumbold, “Spinoza’s genealogical critique of his contemporaries’ axiology,” [In Intellectual History Review, Volume 27, 2017 - Issue 4, pp. 543-560; cf. Taylor & Francis Online]. De auteur zette het op academia.edu.

In dat artikel kondigt hij verder aan dat van hem nog zal verschijnen”:

• Rumbold, Benedict. “Spinoza’s Analysis of his Imagined Interlocutor’s Axiology.” Verder kom je nog de titel tegen:

• Benedict E. Rumbold, "Essays on Spinoza's Ethical Theory," in: British Journal for the History of Philosophy 23 (5):1000-1003 (2015) [cf. PhilPapers] Dat zal een review geweest zijn van het boek van Matthew J. Kisner & Andrew Youpa (eds.), Essays on Spinoza's Ethical Theory [Oxford University Press, 2014]. En dat klopt, zoals blijkt uit tandfonline, waar de eerste blz. te lezen is. Rumbold vermeldt het wel op zijn academia.edu-pagina, maar heeft het daarheen niet geüpload. Jammer, ik had het wel willen lezen.

De genitivus in substantiae affectiones (in de modus-definitie) is een genitivus subjectivus - #spinoza

De discussie in het blog van 19 juni 2018, "Alexander Douglas over de impliciete logica achter Spinoza’s gebruik van de bepaling ‘quatenus’ – een aanrader," eindigde met de opmerking van Henk Keizer (ik neem alleen het eerste deel waarop ik wil reageren). Die reactie vind ik een apart blog waard (misschien wil nog iemand zich in de discussie mengen).

Henk Keizer22 juni 2018 om 18:44

Nee Stan, we moeten het duidelijk houden: modi zijn geen wijzigingen van de substantie. De substantie is niet alleen eeuwig, maar onveranderlijk. Er gebeuren dingen IN de substantie, maar de substantie zelf is onveranderlijk en wordt daardoor niet gewijzigd. En in 1/1 worden met 'affectionibus' de modi bedoeld. Wat wil je daarmee zeggen? Het gebruik van de term 'affectiones' is misschien raadselachtig, maar Spinoza legt in 2/def5 [uit] wat hij er mee bedoelt: sive id: dat wat in iets anders is en door dat andere moet worden begrepen. Geen wijziging van de substantie.

Ja, Henk, “de substantie is eeuwig en onveranderlijk,” maar manifesteert zich via modi (modificaties, wijzigingen, affectiones). Inderdaad legt Spinoza dat uit door achter substantiae affectiones te schrijven “sive id quod in alio est, per quod etiam concipitur.” Maar hij spreekt niet van “affectiones in substantiam,” maar uitdrukkelijk van “substantiae affectiones”: ‘affectiones’ VAN de substantie.

Het komt er dus zowel op aan: hoe is ‘affectiones’ hier te begrijpen [en dan hoe te vertalen], maar ook op: hoe moet de genitivus ‘van de substantie’ hier gelezen worden.

T.S. Eliot (1888 - 1965) “Falling in Love or Reading Spinoza" [1] #spinoza

De aanleiding voor dit blog wordt het Spinoza-gedicht van Allison Pitinii Davis "Falls in Love, or Reads Spinoza" waarnaar ik in het blog van 17 april 2018 verwees en dat de dichteres mij toezond om op dit blog te publiceren. Dat doe ik in een volgend blog. Zij gaf aan het gedicht als motto enige beroemde regels van T.S. Eliot mee, waaruit ze ook de titel van haar gedicht destilleerde. Het leek mij nuttig ter voorbereiding op dat gedicht eerst enige inleidende blogs te maken. Over T.S. Eliot.

Thomas Stearns Eliot was dichter, toneelschrijver en invloedrijk literair criticus. Hij ontving de Nobelprijs in 1948 "for his outstanding, pioneer contribution to present-day poetry." Hij schreef gedichten als The Love Song of J. Alfred Prufrock, The Waste Land, The Hollow Men, Ash Wednesday, en Four Quartets; van de zeven toneelstukken Murder in the Cathedral en The Cocktail Party; en het essay Tradition and the Individual Talent. Eliot was geboren als Amerikaan, vertrok in 1914 toen hij 25 was naar het Verenigd Koninkrijk en werd Brits onderdaan in 1927. [cf. en.wikipedia en www.britannica.com/biography/T-S-Eliot]

Foto onthulling “Amcha”-Spinoza-monument op 3 sept. 1956 in Den Haag - #spinoza

Op de webpagina van The Netherlands-Israel Spinoza Seminar dat begin juli a.s. zal worden gehouden (waarop ik in ’t blog van gisteren wees), staat deze foto onder de mededeling:

The two Spinoza’s [Jewish & Dutch] are jarringly brought together at Spinoza’s “burial site.” Spinoza’s bones rest somewhere within the yard of the Nieuwe Kerk (New Church) of The Hague, near a memorial (partially provided by the Haifa Spinozaem) inscribed with the Hebrew word “עמך” (your people).

 

 

Verder worden geen details gegeven van de foto. Die zijn te vinden in het boek van Henri Krop, Spinoza. Een paradoxale icoon van Nederland [2014, op p. 638]. Ik geef hier de tekst van het onderschrift:

Foto van de onthulling van het ‘Amcha’-monument achter de Nieuwe Kerk te Den Haag op 3 september 1956, met op het spreekgestoelte de voorzitter van het Spinozaeum te Haifa, de dichter Malech Ravitsch, naast hem de initiatiefnemer, H.K.F. Douglas. Helemaal links de voorzitter van het comité Pro sepulchro Spinozae, het CHU-Tweede Kamerlid, dr. J.J.R. Schmal.

Merk op dat “the Haifa Spinozaem” op de site van het NISS dus fout is – moet zijn: “the Haifa Spinozaeum”. Wie die mevrouw op de foto is schrijft Krop niet, maar de Haagse Beeldbank vermeldt dat het “mevrouw IJssel” is, zonder dat duidelijk wordt gemaakt wat haar functie is dat ze daarbij staat.

Verder vinden we daar dat het om een “zwart-witfoto 17 x 21 cm” gaat die gemaakt is door: Stevens en Magielsen, Nationaal fotopersbureau. Ook deze foto hier:

 

In Krops boek over de Spinoza-receptie en in dit blog van 27-05-2009 is méér informatie te vinden over deze onthulling.

Ralph Waldo Emerson (1803 - 1882) hield zijn Spinoza in zich verborgen

Waarom zouden we bang zijn voor de natuur,
die niets anders is dan 'belichaamde filosofie en theologie'?
[Ralph Waldo Emerson in Fate]

Emerson was een beroemd filosoof, dichter, spreker vooral. De eerste grote Amerikaanse denker, zijn tijd ver vooruit met een glashelder sceptisch filosofisch ideaal, dat bestaat uit gevoeligheid voor het transcendente van het gewone. Zijn lezingen waren tot in Europa beroemd en werden gebundeld in twee delen Essays (1841, 1844). Het Emersoniaanse betoog is een bijna ‘rappende’ opwekking van de lezer tot transformatie en moreel perfectionisme en blijkt bij nader inzien verwant aan het scrupuleuze (zelf)onderzoek van Heidegger en Wittgenstein. [Cf. De Revisor. Jaargang 26(1999) dat zijn essay Ervaring (verkorte versie van Experience, 1944] opnam - cf.]

Voor Emerson & Spinoza verwijst ik naar:

[1] het blog van 23-11-2015: “Een Spinoza-debat in de VS van Amerika”

[2] Adam Adler, Emerson's Hidden Influence: What Can Spinoza Tell the Boy? Thesis, Georgia State University, 2007

Abstract: Scholarship on Emerson to date has not considered Spinoza’s influence upon his thought. Indeed, from his lifetime until the twentieth century, Emerson’s friends and disciples engaged in a concerted cover-up because of Spinoza’s hated name. However, Emerson mentioned his respect and admiration of Spinoza in his journals, letters, lectures, and essays, and Emerson’s thought clearly shows an importation of ideas central to Spinoza’s system of metaphysics, ethics, and biblical hermeneutics. In this essay, I undertake a biographical and philosophical study in order to show the extent of Spinoza’s influence on Emerson and how this changes the traditional understanding of Emerson’s thought. [PDF]

En passant wijs ik erop, met het oog op de recente discussie over 1/17s, dat de auteur de daarin vertolkte mening als die van Spinoza zelf leest (zoals zo vaak gebeurt):

“Closely associating God with nature and considering the universe as an apparition of God’s intellect, Emerson quite explicitly incorporates Spinoza’s idea that “the truth and formal essence of things is what it is because it exists as such in the intellect of God as an object of thought. Therefore, God’s intellect, in so far as it is conceived as constituting God’s essence, is in actual fact the cause of things, in respect both of their essence and their existence” (Ethics 45).” [p. 15]

[3] Een lange column van Charlie Huenemann van 12 december 2014, "Divine natures: Spinoza, Emerson, and Nietzsche"

Hierna neem ik het slot van Emerson’s essay Fate. Je proeft Spinoza's invloed...

S. Paul Kashap (1927 - 2015) Redigeerde een boek en schreef zelf een monografie en enige artikelen over Spinoza. “A recognized scholar of Spinoza’s philosophy”?

Aanleiding voor dit blog is het gebruik dat Kees Schuyt in de hoofdstukken 8 en 9 in zijn boek Spinoza en de vreugde van het inzicht maakt van S. Paul Kashap, Spinoza and Moral Freedom.

Op 10-03-2015 had ik het blog: “S. Paul Kashap redigeerde als eerste een verzamelbundel met artikelen over Spinoza”, waarin ik dit boek ook vermeldde. Maar een apart blog over Paul Kashap had ik nog niet. Het gebruik dat Kees Schuyt maakt van dit boek van Kashap, maakte mij opnieuw nieuwsgierig naar deze Paul Kashap en wordt nu aanleiding voor een apart blog over wat ik te weten kwam. In dit blog geef ik de informatie over zijn bio en over wat hij over Spinoza bracht. In een volgend blog zal ik mijn beoordeling van en commentaar op enige aspecten van zijn Spinoza-interpretatie geven.

Surajnayan Paul Gurdayal Kashap, born July 1, 1927 - died on Dec. 3, 2015

Hij werd geboren in Jalalpur, toen behorend tot India, nu tot Pakistan, groeide op in Pachmarhi in centraal India waar z’n vader legerarts was. Hij studeerde aan de Universiteit van Lahore tot 1947, en behaalde vervolgens zijn BA en MA aan de Universiteit van Bombay (Wilson College). Vervolgens behaalde hij een tweede MA aan de Universiteit van Edinburgh en daarna een bachelor in literatuur aan de universiteit van (St. John's College). Ook besteedde hij diverse zomers als fellow van het Indian Institute of Advanced Studies in Simla, India.

Hij trouwde op i november 1957 met Nancy Sherry Kashap, met wie hij drie kinderen kreeg: Ashwin Philip, Christopher Sanjiv, Andrew Deven.

Hij werd Assistant professor filosofie aan het Wheaton College, Norton, Massachusetts, 1961-1963, aan de Brown University, Providence, Rhode Island 1963-1969. En werd in 1969 professor philosophy aan de University California, Santa Cruz, wat hij tot zijn emeritaat bleef. Aan de UCSC gaf hij ook populaire seminars over het leven en denken van Mahatma Gandhi en gaf hij cursussen in Sanskrit-teksten, zoals de Bhagavad Gita.

In het obituary waaraan ik de meeste van deze gegevens ontleen, is verder te lezen:

“He was a recognized scholar of Spinoza's philosophy (principally his Ethics), and published two main works on this subject, Studies in Spinoza, and Spinoza & Moral Freedom,” waarmee we eigenlijk meteen de kern van dit blog hebben. [cf hier en hier, vandaar ook zijn foto; voorts ook gegevens van hier]