woensdag 9 oktober 2019
Vanmiddag Jean-Luc Nativelle over zijn Une Lecture de #Spinoza
maandag 7 oktober 2019
Leni Sonnenfeld (1907 - 2004) hoe kon ze weten dat ze #Spinoza’s huis fotografeerde?
Leni
Sonnenfeld, de photographer of Jewish History, overleed 26 febr. 2004 op
96-jarige leeftijd zodat ze haar man Herbert Sonnenfeld (1906-1972) 32 jaar
overleefde [cf.]. Beiden waren ze fotojournalisten die - beginnend in
1935 en eindigend in 1973 -foto’s maakten van joodse gemeenschappen, waarmee ze
de – inmiddels verloren - joodse geschiedenis vastlegden. Een keuze
daaruit werd gebracht met Eyes of Memory.
Photographs from the Archives of Herbert & Leni Sonnenfeld. Text by Leni
Sonnenfeld. Yale Universiy Press,
2004
Ik
kom hierop vanwege het blog dat Ushi Derman gisteren bracht onder de titel: “I
Miss You, Baruch: Forgiveness and Longing in the Foot Steps of Spinoza.” Een
sympathiek artikel, waarin hij o.a. deze foto had opgenomen die Leni Sonnenfeld
maakte met het bijschrift:
(Photo: Leni Sonnenfeld. Oster visual documentation center at Beit Hatfutsot, Sonnenfeld collection). De foto komt van hier.
zondag 6 oktober 2019
Ted Stolze's Hegel or #Spinoza [12]
Het artikel verscheen tevens in Ted Stolze, Becoming Marxist. Studies in Philosophy, Struggle, and Endurance. Leiden: Brill, 4 January 2019 als Chapter 9
Italiaans boek #Spinoza e la storia
Nicola Marcucci & Cristina Zaltieri (cur.), Spinoza e la storia. Mantova: Negretto Editore, 2019 - 312 pp. [Cf.]
Alessio Lembo gaf een recensie op Foglio Spinoziano die ook naar academia.edu werd gebracht.
Daaruit begrijp ik dat de redactie van het boek anders tegen Spinoza wilde aankijken dan een Hegel die hem begreep als de metafysicus die "alle eindigheid, singulariteit en duur onderdompelt in de oneindige oceaan van de substantie." Daaraan lees je weer af welke grote invloed Hegel heeft gehad op de Spinoza-receptie.
Een paar dagen geleden, op 3 oktober, bracht Adriano Maini een blog met een korte bespreking en een interview met een van de redacteuren: Cristina Zaltieri, docent filosofie op middelbare scholen en professor filosofie aan de Universiteit van Bergamo.
zaterdag 5 oktober 2019
J. B. McMinn (1922 - 2014) schreef A Critique on Hegel’s Criticism of Spinoza’s God [Hegels #Spinoza 11]
McMinn
werd geboren op 12 november 1922 in Port Neches, Texas. Hij studeerde
theologie, Engels en Griekse filosofie en begon als theologieprofessor aan het Southern
Baptist Seminary in New Orleans, maar besloot de filosofiekant op te gaan,
behaalde zijn Ph.D.-filosofie en werd in 1960 filosofieprofessor aan de
University of Alabama, waaraan hij dertig jaar doceerde en voorzitter werd van
de afdeling filosofie. Hij was een man met vele interesses, was componist,
essayschrijver en dichter. McMinn ging met emeritaat in 1987, maar bleef doceren
tot 1990. Hij overleed donderdag 4 april 2014 op 91-jarige leeftijd in het Medical
Center Hospital in Odessa in Texas.
Zijn
handtekening als Religious Work Secretary, Y.M.C.A.
● J. B. Mcminn, Value and Subjectivity in Kierkegaard. In Review & Expositor, First Published October 1, 1956
● J. B. McMinn, Fusion of the Gods: A
Religio-Astrological Study of the Interpenetration of the East andthe West in
Asia Minor. In: Journal of Near Eastern Studies, Vol. 15, No. 4 (Oct., 1956),
pp. 201-213
● J. B. McMinn, The Mythos of Progress and
Neo-Orthodoxy. In: Journal of the American Academy of Religion, Volume XXVI,
Issue 1, January 1958, Pages 23–28 [cf.]
● A Hellenistic Legacy: The Foundation for an
‘Unorthodox’ World View within the Byzantine Tradition [part one]. In: Kernos, 1, 1988, pp. 63-77. [Cf.
aldaar PDF] Part two vol. 2, 1989
Hier
gaat het me uiteraard om zijn artikel
● J. B. McMinn, A Critique on Hegel’s Criticism of Spinoza’s
God. Kant Studien 51, 1959/1960,
294-314.
Het is
geschreven ver voor de grote studies, zoals Pierre Macherey’s Hegel ou Spinoza. Ik vind het ’n
gedegen, goed geschreven artikel. Hij brengt korte analyses van Spinoza's en Hegels filosofie, schetst hoe Hegel Spinoza leest en bekritiseert en dan doet hij datzelfde op zijn beurt. Daar ik graag wil bevorderen dat bezoekers van dit blog het
lezen, neem ik het hieronder op.
Maar er is wel iets merkwaardigs in zijn betoog. Hoewel hij verschillen aangeeft, benadrukte McMinn dat de systemen van Spinoza en Hegel fundamenteel gelijk waren. Hij volgde de opvatting van Myer (cf. vorige blog) en stelde dat “Spinoza, in his Ethics, following the ordine geometrico demonstrata, has employed the synthetic method, while Hegel, particularly in his Phenomenology and Science of Logic, following the dialectic, has employed the analytic method.” [ p. 303].
Verder was McMinn van mening dat Spinoza en Hegel het over dezelfde God hadden: “[T]he general purpose of this essay is to show that Spinoza’s and Hegel’s God are essentially the same God and that the differences pointing out in the Hegelian criticism are primarily semantic and systematic distinctions. [...]
Though Spinoza and Hegel adopt antithetical methodologies and employ a different set of categorical terms to formulate their systems, they have, nevertheless, at the center of their systems essentially the same metaphysical object, viz. the God of Substance and Spirit.” [p. 297.]
Hoewel Hegel er vanuit ging dat hij zich stelde op het standpunt van Rede en Geest, terwijl Spinoza zich stelde op het standpunt van substantie en begrip, stelt McMinn uiteindelijk dat Spinoza datzelfde standpunt van geest en rede bereikte: “Spinoza and Hegel, I conclude, converge on Absolute Spirit.” [p. 314]
Ondanks deze aanvechtbare uitgangspunten en conclusies, acht ik het een interessant artikel dat veel van Hegels Spinoza-lezing verduidelijkt.
Maar er is wel iets merkwaardigs in zijn betoog. Hoewel hij verschillen aangeeft, benadrukte McMinn dat de systemen van Spinoza en Hegel fundamenteel gelijk waren. Hij volgde de opvatting van Myer (cf. vorige blog) en stelde dat “Spinoza, in his Ethics, following the ordine geometrico demonstrata, has employed the synthetic method, while Hegel, particularly in his Phenomenology and Science of Logic, following the dialectic, has employed the analytic method.” [ p. 303].
Verder was McMinn van mening dat Spinoza en Hegel het over dezelfde God hadden: “[T]he general purpose of this essay is to show that Spinoza’s and Hegel’s God are essentially the same God and that the differences pointing out in the Hegelian criticism are primarily semantic and systematic distinctions. [...]
Though Spinoza and Hegel adopt antithetical methodologies and employ a different set of categorical terms to formulate their systems, they have, nevertheless, at the center of their systems essentially the same metaphysical object, viz. the God of Substance and Spirit.” [p. 297.]
Hoewel Hegel er vanuit ging dat hij zich stelde op het standpunt van Rede en Geest, terwijl Spinoza zich stelde op het standpunt van substantie en begrip, stelt McMinn uiteindelijk dat Spinoza datzelfde standpunt van geest en rede bereikte: “Spinoza and Hegel, I conclude, converge on Absolute Spirit.” [p. 314]
Ondanks deze aanvechtbare uitgangspunten en conclusies, acht ik het een interessant artikel dat veel van Hegels Spinoza-lezing verduidelijkt.
vrijdag 4 oktober 2019
Henry Alonzo Myers (1906 - 1955) schreef The #Spinoza-Hegel Paradox [10]
Henry A. Myers
behaalde zijn Ph.D Philosophy aan de Cornell University in 1933. Member
faculty, Cornell, since 1935, Professor of English, since 1947, acting
department chairman English, 1952-1953, Chairman of Commission American
Studies, since 1950. Visiting professor dramatic literature, Stanford,
1945-1946, in humanities, 1953-1954, visiting professor American literature and
philosophy, Salzburg Seminar in American Studies, Salzburg, Austria, 1950.
First visiting professor American literature, U. London: King’s College,
1951-1952. [Cf.].
In
de tijd dat hij nog werkzaam was aan de afd. filosofie van de Cornell
University schreef hij:
Hoewel
het een dun werkje is, kan ik er nergens op internet een pdf van vinden. Om een
indruk te krijgen, moet ik het dus doen met reviews, waarvan er wel enige te
vinden zijn en met overige literatuur.
