Nieuwtje: paperback van Spinoza and the Stoics komt eraan

In blog van 17-05-2015 over Jon Miller's Spinoza and the Stoics (2015) zei ik dat ik het aan de dure kant vond en wilde wachten op de paperback. Welnu, op 30 april 2018 zal het als paperback verschijnen (bij book depository gaat het incl. verzending €24,01 kosten)

[Blurb] For many years, philosophers and other scholars have commented on the remarkable similarity between Spinoza and the Stoics, with some even going so far as to speak of 'Spinoza the Stoic'. Until now, however, no one has systematically examined the relationship between the two systems. In Spinoza and the Stoics Jon Miller takes on this task, showing how key elements of Spinoza's metaphysics, epistemology, philosophical psychology, and ethics relate to their Stoic counterparts. Drawing on a wide-range of secondary literature including the most up-to-date scholarship and a close examination of the textual evidence, Jon Miller not only reveals the sense in which Spinoza was, and was not, a Stoic, but also offers new insights into how each system should be understood in itself. His book will be of great interest to scholars and students of ancient philosophy, early modern philosophy, Spinoza, and the philosophy of the Stoics.

Kortom: een tegenwicht tegen wat Maarten van Buuren van Spinoza maakt.

Thomas Whittaker ( 1856 – 1935) schreef “Transcendence in Spinoza”

En dit werd in het Jaarverslag 1934-35 van de Ver. Het Spinozahuis besproken door W.G. van der Tak.

Praktisch lijkt me te beginnen met de obituary die in 1935 in The Times verscheen van de Engelse metafysicus en criticus (te vinden op wikisource, waarheen geen link wordt gegeven in de wikipedia-pagina over hem).

Mr. Thomas Whittaker, the author of many philosophical works, died in a Clapham nursing home yesterday after a long illness at the age of 79.

The eldest son of a consulting engineer of Accrington, he was educated at Dublin Royal College of Science and at Exeter College, Oxford, where he won a scholarship in natural science and took second-class honours in biology in 1880. In 1881 he began to contribute to Mind, and from 1885 to 1891 he assisted Professor Croom Robertson in editing this publication. In association with Professor Bain he edited Croom Robertson's "Philosophical Remains." As a result of his studies of Christian origins he developed a definitely rationalist outlook, and he had been a director of the Rationalist Press Association since 1910. His philosophical writings were generally characterized by an admirable coherence of thought and a timelessness which seemed the fruit of his long study of Platoism.

Probably his best-known book is The Neoplatonists: A Study in the History of Hellenism which appeared in 1901, and of which the third impression was published in 1928. He expounded Neoplatoism as an independent philosophy of religion which had still a great and partially unexplored value for the modern metaphysician. With this work may be mentioned his Apollonius of Tyana and Other Essays, 1906, and his study of Macrobius, 1923. His Origins of Christianity, with an outline of Van Manen's analysis of the Pauline literature, first published in 1904, reached a fourth edition in 1933. His Prolegomena to a New Metaphysic, 1931, contains many suggestions of value drawn from the rich well of Platonic thought. His last book Reason, which came out last year, consisted of old articles reprinted with a new introduction. But the collection was unified by a single broad trend of thought.

Among his other works must be mentioned The Philosophy of History, 1893; The Liberal State, (1907); Priests, Philosophers, and Prophets, 1911; The Theory of Abstract Ethics, 1916; and The Metaphysics of Evolution, 1926.

Het meeste van zijn werk, maar niet zijn laatste, staat gedigitaliseerd bij archive.org.

Een van de ‘old articles’ die in zijn laatste werk, Reason (1934), herdrukt werden is zijn:
Thomas Whittaker, “Transcendence in Spinoza.” In: Mind 38, 151 (1929), 293-311 [cf. Jstor; vindt hier en hier een Pdf van het artikel]

Ook dit kan een workshop intensieve en experimentele filosofie zijn

In het weekend van zaterdag 20 en zondag 21 januari 2018 wordt van 10.00 tot 18.00 uur in Palermo door Lamberto Arévalo een workshop intensieve en experimentele filosofie gegeven, gebaseerd op de filosofie van Gilles Deleuze [die, zoals we weten, weer gebaseerd is op de filosofie van Spinoza]. Titel van de experimentele filosofie workshop:

El procedimiento acontecimiento [De gebeurtenisprocedure].

[Op Pictagram gezien]

Pierre Zaoui geïnterviewd in Philosophie Magazine over Spinoza en Hoe trouw te zijn aan jezelf

Terwijl er elders op dit blog zo'n zware discussie gaande is, wijs ik degenen die daar weinig voor voelen, graag op een aardig interview met Pierre Zaoui in het laatste nummer van het Franse Philosophie Magazine n^o 115 van december 2017-januari 2018. De leadtext luidt:

Een 'poging om in zijn bestaan te volharden' is de definitie van verlangen bij Spinoza, die voor de filosoof Pierre Zaoui paradoxaal genoeg de sleutel is tot… succesvolle verandering.

José Benardete’s eigen uitleg van ‘mind is the idea of the body’

Het opmerkelijkste van het artikel van José Benardete, "Spinozistic Anomalies," dat ik in het blog over hem van vijf dagen geleden signaleerde en dat Jonathan Bennett "one of the deepest and most challenging Spinoza papers in recent years" noemde, is volgens mij: dat het vervolgens helemaal geen aandacht kreeg.

Het verscheen als hoofdstuk in hetzelfde boek, Richard H. Kennington (Ed.), The Philosophy of Baruch Spinoza [Washington, DC: The Catholic University of America Press, 1980], waarin o.a. ook het hoofdstuk verscheen van Margaret D. Wilson, "Objects, ideas, and ‘minds’: Comments on Spinoza's theory of mind" en dat is in de secundaire Spinozaliteratuur veel en gedegen besproken en gebruikt geworden – nog steeds. Maar over dat van José Benardete hoor je niemand - behalve dan J. Bennett in die voetnoot.

Alleen in de bibliografie (niet in de tekst) van Don Garrett (Ed.), The Cambridge Companion to Spinoza [1995] is het opgenomen. In Olli Koistinen (Ed.), The Cambridge Companion to Spinoza's Ethics [2009] komt het niet voor en in de beide boeken die vorig jaar verschenen en die ik in het blog van gisteren nog noemde (dat geredigeerd door Melamed en dat door Della Rocca), komt zijn naam niet voor. En zo kan ik nog wel en tijdje doorgaan. Het stuk is niet opgepakt en lijkt genegeerd te worden, ondanks dat enthousiasme van Bennett. Niemand is voor zover ik kan nagaan, in debat gegaan met Benardete.

Ik denk dat Benardete daar zelf verantwoordelijk voor was doordat hij een té idiosyncratische benadering van Spinoza-interpretatie had geconcipieerd, hoewel hij op vele plaatsen in zijn stuk heldere, frappante opmerkingen plaats waar je iets mee kunt (dat is hoofdreden waarom ik een ruim deel citeer). Hij behandelt een aantal afwijkingen (waaraan ik hier voorbij ga) en stelt dan: “there are indeed so many anomalies in the text of the Ethics that one cannot but hesitate in the end to call them anomalies at all.” [p. 57] Het gaat hem erom een hermeneutische aanpak te ontwikkelen om na te gaan of en welke bedoeling Spinoza daarmee had. Want voor hem is duidelijk “that Spinoza remains for us if not quite a closed book then certainly a book only partially opened.” [p. 55] Hij wil nagaan hoe het verder te openen is.

En daartoe komt hij met zijn opmerkelijke idee – of hermeneutische hypothese - dat Spinoza de systematische geometrische ordening gebruikte als een doek waarop het dialectische, andere verhaal zou oplichten [‘that the systematic character of the work was precisely designed by Spinoza as a foil against which the dialectical story is to be played out.”] Zijn vele ‘anomalies’ zou Spinoza met opzet hebben ingebracht tegen de achtergrond van de strakke geometrische systematiek en daarmee een dialectisch betoog hebben gehouden: “More radical is my suggestion that Spinoza himself positively intended and designed his work to be read in this dialectical, holistic fashion in contravention of the ostensibly systematic, above all standardly rationalistic, character that the work bears on its face. [p. 63]

Hij gaat dan vervolgens één voorbeeld minutieus nader uitwerken om dit te illustreren. Het is precies dat gedeelte van de tekst, waarnaar Bennet i.h.b. verwees en die mij zo intrigeert dat ik hem hierna in z’n geheel opneem, vooral ook daar je zo weinig beschouwingen tegenkomt over die gedeelten van de Ethica die in discussies hier aan de orde komen, maar zo weinig in de Spinozaliteratuur.

Vooraf nog twee opmerkingen

Met Spinozabeeld tijdens lichtfestival Amsterdam het nieuwe jaar in

Deze foto is door mijn zus Conny op 30 december 2017, in het midden van de zesde editie van het Amsterdam Light Festival genomen, speciaal voor mijn blog. Het lichtfestival Amsterdam 2017-2018 loopt van 30 november 2017 tot en met 21 januari 2018. Met deze foto die het nieuwe jaar van dit blog inluidt, wens ik alle bezoekers van dit blog graag een goed en zo gezond mogelijk 2018.

Van Samuel Newlands gaat dit jaar verschijnen: Reconceiving Spinoza.

Samuel Newlands, de William J. and Dorothy K. O'Neill Associate Professor of Philosophy at the University of Notre Dame [cf.] die velen vooral zullen kennen van het lemma “Spinoza’s Modal Metaphysics,” in de Stanford Encyclopedia of Philosophy, schreef diverse artikelen over Spinoza: zoals b.v. in 2011 "Hegel's Idealist Reading of Spinoza," en "More Recent Idealist Readings of Spinoza", Hij noemt o.a. Michael Della Rocca die Spinoza als een soort idealist zou zien (cf. blog - NB de daar gegeven link naar 't PDF werkt niet meer; zijn artikelen zijn te vinden via zijn pagina bij de University of Notre Dame )  en droeg hoofdstukken bij aan de boeken over Spinoza die vorig jaar verschenen:

• Yitzhak Melamed (Ed.), Spinoza's Ethics: A Critical Guide, Cambridge University Press, 2017, Chapter 13: “Spinoza and The Metaphysics of Perfection.”

Matthew Kisner in zijn review bij de NDPR over dit hoofdstuk: Samuel Newlands takes up a related question about Spinoza's view on the reality of perfection. In the preface to Part 4, Spinoza claims that good and bad are nothing more than modes of thinking, which has provided much of the reason for reading Spinoza as defending a kind of moral anti-realism. In the same text, Spinoza makes parallel claims about perfection, which strongly suggests that perfection is not real but just an abstraction that exists only in our thoughts. However, Newlands argues that Spinoza does regard perfection as real. Newlands ultimately distinguishes two notions of perfection: (1) normative or moral perfection, which is not real and is judged in terms of what is pleasing and desirable to humans, and (2) metaphysical perfection, which is non-normative, non-moral and is judged from the nature and structure of things themselves. I do wonder how sharp the distinction is when judging human perfection, since our nature is our striving, which is identical to our desires and emotions -- joy and sorrow are transitions in our power of acting or the strength of our striving. Consequently, our metaphysical perfection includes the emotional states and attitudes that we use to make normative and moral judgments, including normative and moral judgments of perfection. In the second part of the chapter, Newlands provides a fascinating and innovative reading of Spinoza's view of metaphysical perfection as involving both ontological plenitude and parsimony. The result is that Spinozistic perfection ends up looking a lot like Leibnizian harmony. This reading allows Newlands to bring Spinoza into a surprising dialogue with both Leibniz and Jonathan Schaffer.