Henry E. Allison (1937 -) "I certainly hope to return to Spinoza"

zei Henry E. Allison in het interview dat Steven A. Gross op 29 november 1995 met hem had [cf. PDF]. Of hij dit deed en of dit tot nieuwe publicaties leidde is mij niet bekend.

Ik attendeer hier graag op de teksten van hem over Spinoza die op internet te vinden zijn.

Henry Edward Allison (80 jaar) is Professor Emeritus of Philosophy at the University of California, Davis, and a foremost interpreter of the work of Immanuel Kant, Spinoza, German Idealism, and eighteenth and nineteenth-century philosophy. [cf. & cf; maar toch vooral met Kant zoals ook blijkt uit zijn pagina bij academia.edu, waar alleen publicaties over Kant te vinden zijn). Maar hij heeft zich enige malen ook intensief met Spinoza bezig gehouden.

We kennen hem op dit blog vooral vanwege zijn lezing en artikel

• Henry E. Allison, “The Eternity of Mind: Comments on Matson on Spinoza." In: Edwin Curley & Pierre-François Moreau (Eds.), Spinoza: Issues and Directions, [The Proceedings of the Chicago Spinoza Conference (1986: Chicago, Ill.)]. Leiden: Brill, 1990, pp 96-101 – In z'n geheel te lezen bij books.google

Abstract

In "Body Essence and Mind Eternity in Spinoza", Wallace Matson has made an insightful and suggestive attempt to defend a literal reading of Spinoza's doctrine of the eternity of the mind. Spinoza, according to Matson, means just what he says when he claims that "The human Mind cannot be absolutely destroyed with the Body, but something of it remains which is eternal". The most valuable aspect of Matson's account is his discussion of essence in Spinoza. In brief, his view is that the essence of a particular thing is its intrinsic nature or structure considered as a pure possibility, in abstraction from its concrete realization in the order of nature. The troublesome claim that something of the mind "remains which is eternal" can be taken merely to indicate that there is some "eternal" aspect to the mind that has not yet been considered.

Een terugblikje: hoe Spinoza tot onze geschiedenis is gaan behoren.

Twaalf jaar geleden verscheen een klein boekje van 47 pagina's, waarin teksten verzameld waren die eerder in NRC Handelsblad waren verschenen en waarin Jan Bank (hoogleraar vaderlandse geschiedenis Universiteit Leiden), Gijsbert van Es (redacteur NRC Handelsblad) en Piet de Rooy (hoogleraar Nederlandse geschiedenis Universiteit van Amsterdam) een fundament van kennis over ons verleden legden. Het werd: 

Jan Bank (mmv Piet de Rooy & Gijsbert van Es), Kortweg Nederland. Wat iedereen wil weten over onze geschiedenis. Ill. Frank Dam. Wormer: Immers bv / NRC Handelsblad,  2005 - 47 pagina's

Onder de cover neem ik de tekst over die er over Spinoza werd opgenomen. Want duidelijk is sinds de Canon van Nederland inmiddels wel: Spinoza behoort tot onze geschiedenis.

Eén keer raden wie bedoeld kan zijn met: “A 'Christ' without the Passion”?

Dit is de titel van een hoofdstuk van het in het Engels vertaalde en in september van dit jaar uitgekomen boek van

Ivan Segré, Spinoza: The Ethics of an Outlaw [oorspr. Le manteau de Spinoza. Pour une éthique hors la Loi], transl. David Broder. Bloomsbury, 02-09-2017 – books.google

De uitgever: “Segré reclaims Spinoza as a faithful interpreter of the revolutionary potential contained within the Old Testament.”

Warren Montag in een door de uitgever verspreid review: “Ivan Segré's Spinoza: The Ethics of an Outlaw is a major and long overdue contribution to our understanding of Spinoza's complex and overdetermined relation not merely to Judaism, but to the great texts of the Jewish tradition as Spinoza understood it. Segré possesses the ability to follow Spinoza through the labyrinth of Maimonides' Guide and contextualize the citations and criticisms whose orientation has escaped most readers. Of particular interest is his demonstration that Christianity from Spinoza's perspective is as concerned with the disposition of the flesh as the Judaism it claimed to supersede: if circumcision is nothing, then so is the crucifixion. Segré's Spinoza neither celebrates (a) religion nor does he demand its suppression in favor of of a secularism that rests on a disavowed sacralization of state sovereignty. His god is the collective power by which the Jews were delivered from the House of Servitude. This is a powerful and original reading that opens new areas of research and offers conclusive proof of Spinoza's contemporaneity.” –   Warren Montag, Brown Family Professor in Literature, Occidental College, Los Angeles, USA

Metellus Meyer promoveerde op Spinoza’s deugdenleer

In het slothoofdstuk van zijn dissertatie geeft Metellus Meyer zijn samenvatting en kritiek op Spinoza’s ethische leer. Over die Metelllus Meyer is - hoe ik het ook probeer - verder niets te vinden. Wel wordt zijn boekje nog in bibliotheken bewaard en zijn gedigitaliseerde microfiches bij archive.org te vinden. Net dit jaar heeft ReInk Books het in herdruk genomen en aangeboden [cf.]

Metellus Meyer, Die Tugendlehre Spinoza's. Dissertation Universität Leipzig. Flensburg: J.B. Meyer, 1885 - 81 pagina's – archive.org - Hathitrust.org

Nieuwe lees-tip: Free for Eternity. Spinoza's Philosophical Eschatology

Dit wordt, n.a.v de discussie, een vervolg op het blog van 1 augustus 2017: waarin ik van harte ter lezing aanbeval: Clare Carlisle, “Spinoza On Eternal Life.” Voor ik met een nieuwe lees-tip die ik wellicht nog sterker wil aanbevelen, kom, eerst het volgende.

Ik begin dit blog met een enigszins persoonlijke noot. Ik ben allergisch geweest voor elke poging om Spinoza een bepaalde vorm van christendom in te trekken. Dat zal te maken hebben met de afstand die ik nam van een verleden, waarin ik teveel beïnvloed was door godsdienstig (katholiek) “geloofsonderricht”. In diverse blogs is te vinden hoe ik kritisch ben in de richting van Hubbeling, De Deugd, Dunin-Borkowski e.v.a.: liepen zij niet het gevaar Spinoza te vervalsen door hem teveel hun gelovige richting in te buigen? Ik ga niet verwijzen naar de vele voorbeelden daarvan. Ik beperk me tot één aspect: een aan Spinoza toegedichte eschatologie, die hij vooral in de tweede helft van het vijfde deel van de Ethica zou ontwikkelen.

Kierkegaard & Spinoza – een kort literatuuroverzicht [2]

In het vorige blog verwees ik naar een uitvoerige, zeer informatieve eindnoot in • Etienne Kuypers, “Filosoferen als Ethische bezinning. Een confrontatie tussen Spinoza en Wittgenstein in epistemologisch opzicht.” In: Dezelfde (red.), Sporen van Spinoza. Garant, 1993 – books.google. Ik had deze graag willen ‘embedden’, maar daaraan doet Google niet meer.

De literatuur over Kierkegaard & Spinoza is schaars.  

In dit blog zal ik een overzicht brengen van de – goed beschouwd toch – tamelijk beperkte hoeveelheid literatuur uit vooral de laatste jaren – mét de toelichting waarom dit zo is.

Michael Strawser, geeft daarvoor redenen aan in de Inleiding op zijn Kierkegaard and the Philosophy of Love [2015], waaruit ik hier enige passages aanhaal:

“An alternative view to the traditional reading of modern philosophy could be offered, however, and one that is doubly at odds with the common interpretation. On this view, Spinoza, could be dignified with the title of "the first modern philosopher" rather than Descartes. [Verwijst naar Wolfson]. More importantly, he could be read as essentially a philosopher of love, one who sees love as having central importance in his philosophy. Unfortunately, we can only imagine the effect this reading of Spinoza would have had on the development of modem philosophy, for instead of a view expressing the primacy of emotions and the momentousness of the active emotions for living the good life, the primacy of metaphysical and epistemological truth has dominated our understanding of modern philosophy.

Van harte ter lezing aanbevolen: Clare Carlisle, “Spinoza On Eternal Life”

Dit artikel van Clare Carlisle ontstond n.a.v. de conferentie van de British Society for the History of Philosophy Annual Conference die in mei 2012 werd belegd aan de Dundee University, georganiseerd door Beth Lord (Dundee University) en Eric Schliesser (toen nog University of Ghent). Thema was: Spinoza, the Infinite, and the Eternal, en een van de Keynote speakers was Clare Carlisle (Kings College London), zij zou spreken over: “Eternal Life: The Radical Theology of Ethics V.” [Cf. & Facebook] Deze lezing werkte zij uit tot het volgende artikel:

Clare Carlisle, “Spinoza On Eternal Life.” In: American Catholic Philosophical Quarterly, 89 (1) [2015], pp 69-96 [cf.] Daar lezen we het abstract: “This article argues that Spinoza’s account of the eternity of the mind in Part V of the Ethics offers a re-interpretation of the Christian doctrine of eternal life. While Spinoza rejects the orthodox Christian teaching belief in personal immortality and the resurrection of the body, he presents an alternative account of human eternity that retains certain key characteristics of the Johannine doctrine of eternal life, especially as this is articulated in the First Letter of John. The article shows how Spinoza’s account of human eternity reflects two key principles of his philosophy: the ideal of union with God, and the possibility of the human being’s ontological transformation through this union.”

Zij zette haar artikel op haar pagina bij academia.edu. Ik stuitte daarop, terwijl ik bezig was met het samenstellen van een blog met literatuur over Kierkegaard & Spinoza. Daarbij werd duidelijk dat zij in 2009 een behoorlijk fundamenteel artikel schreef over Kierkegaard’s lezing van Spinoza. Daar kom ik nog op. Nu onderbreek ik de blogs over Kierkegaard’s Spinoza om eerst te wijzen op dit artikel waar ik behoorlijk enthousiast over ben: het gaat in op het thema dat al vaak in dit blog aan de orde werd gesteld: wat Spinoza voor kon hebben met de tweede helft van het 5^e deel van de Ethica, waar hij ingaat op de “eeuwigheid van de geest.” Zij heeft een verrassende en originele invalshoek.