J. B. McMinn (1922 - 2014) schreef A Critique on Hegel’s Criticism of Spinoza’s God [Hegels #Spinoza 11]

McMinn werd geboren op 12 november 1922 in Port Neches, Texas. Hij studeerde theologie, Engels en Griekse filosofie en begon als theologieprofessor aan het Southern Baptist Seminary in New Orleans, maar besloot de filosofiekant op te gaan, behaalde zijn Ph.D.-filosofie en werd in 1960 filosofieprofessor aan de University of Alabama, waaraan hij dertig jaar doceerde en voorzitter werd van de afdeling filosofie. Hij was een man met vele interesses, was componist, essayschrijver en dichter. McMinn ging met emeritaat in 1987, maar bleef doceren tot 1990. Hij overleed donderdag 4 april 2014 op 91-jarige leeftijd in het Medical Center Hospital in Odessa in Texas.  

Zijn handtekening als Religious Work Secretary, Y.M.C.A.

 Om een indruk te geven enige titels van zijn essays

● J. B. Mcminn, Value and Subjectivity in Kierkegaard. In Review & Expositor,  First Published  October 1, 1956 

● J. B. McMinn, Fusion of the Gods: A Religio-Astrological Study of the Interpenetration of the East andthe West in Asia Minor. In: Journal of Near Eastern Studies, Vol. 15, No. 4 (Oct., 1956), pp. 201-213

● J. B. McMinn, The Mythos of Progress and Neo-Orthodoxy. In: Journal of the American Academy of Religion, Volume XXVI, Issue 1, January 1958, Pages 23–28 [cf.]

● A Hellenistic Legacy: The Foundation for an ‘Unorthodox’ World View within the Byzantine Tradition [part one]. In: Kernos, 1, 1988, pp. 63-77. [Cf. aldaar PDF] Part two vol. 2, 1989

Hier gaat het me uiteraard om zijn artikel

● J. B. McMinn, A Critique on Hegel’s Criticism of Spinoza’s God. Kant Studien 51, 1959/1960, 294-314.

Het is geschreven ver voor de grote studies, zoals Pierre Macherey’s Hegel ou Spinoza. Ik vind het ’n gedegen, goed geschreven artikel. Hij brengt korte analyses van Spinoza's en Hegels filosofie, schetst hoe Hegel Spinoza leest en bekritiseert en dan doet hij datzelfde op zijn beurt. Daar ik graag wil bevorderen dat bezoekers van dit blog het lezen, neem ik het hieronder  op.
Maar er is wel iets merkwaardigs in zijn betoog. Hoewel hij verschillen aangeeft, benadrukte McMinn dat de systemen van Spinoza en Hegel fundamenteel gelijk waren. Hij volgde de opvatting van Myer (cf. vorige blog) en stelde dat “Spinoza, in his Ethics, following the ordine geometrico demonstrata, has employed the synthetic method, while Hegel, particularly in his Phenomenology and Science of Logic, following the dialectic, has employed the analytic method.” [ p. 303].

Verder was McMinn van mening dat Spinoza en Hegel het over dezelfde God hadden: “[T]he general purpose of this essay is to show that Spinoza’s and Hegel’s God are essentially the same God and that the differences pointing out in the Hegelian criticism are primarily semantic and systematic distinctions. [...]
Though Spinoza and Hegel adopt antithetical methodologies and employ a different set of categorical terms to formulate their systems, they have, nevertheless, at the center of their systems essentially the same metaphysical object, viz. the God of Substance and Spirit.” [p. 297.]
Hoewel Hegel er vanuit ging dat hij  zich stelde op het standpunt van Rede en Geest, terwijl Spinoza zich stelde op het standpunt van substantie en begrip, stelt McMinn uiteindelijk dat Spinoza datzelfde standpunt van geest en rede bereikte: “Spinoza and Hegel, I conclude, converge on Absolute Spirit.” [p. 314]

Ondanks deze aanvechtbare uitgangspunten en conclusies, acht ik het een interessant artikel dat veel van Hegels Spinoza-lezing verduidelijkt. 

Henry Alonzo Myers (1906 - 1955) schreef The #Spinoza-Hegel Paradox [10]

Henry A. Myers behaalde zijn Ph.D Philosophy aan de Cornell University in 1933. Member faculty, Cornell, since 1935, Professor of English, since 1947, acting department chairman English, 1952-1953, Chairman of Commission American Studies, since 1950. Visiting professor dramatic literature, Stanford, 1945-1946, in humanities, 1953-1954, visiting professor American literature and philosophy, Salzburg Seminar in American Studies, Salzburg, Austria, 1950. First visiting professor American literature, U. London: King’s College, 1951-1952. [Cf.].

In de tijd dat hij nog werkzaam was aan de afd. filosofie van de Cornell University schreef hij:

Henry Alonzo Myers, The Spinoza-Hegel Paradox: A study of the choice between traditional idealism and systematic pluralism. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 1944. Pp. xii+91 - Reprint New York: B. Franklin, 1974 [cf.]

Hoewel het een dun werkje is, kan ik er nergens op internet een pdf van vinden. Om een indruk te krijgen, moet ik het dus doen met reviews, waarvan er wel enige te vinden zijn en met overige literatuur.

26 september 2019 - Coloquio #Spinoza y Hegel

Naturalism and Democracy. A Commentary on #Spinoza's "Political Treatise"

Onlangs verscheen

Wolfgang Bartuschat, Stephan Kirste & Manfred Walther (eds.), Naturalism and Democracy. A Commentary on Spinoza's "Political Treatise" in the Context of His System. Brill, sept. 2019

Naturalism and Democracy, first published in German in 2014, presents a long-awaited commentary on Spinoza’s Political Treatise (Tractatus politicus). Its contents reflect a recent intensification in the interest in Spinoza’s political philosophy in Germany. The volume addresses Spinoza’s political philosophy according to its place within his philosophical system as a whole, beginning with his theory of the natural genesis of  aw and state.
Following from this are commentaries on the foundations of political philosophy, the relation of natural and state law, the theory of sovereignty, and theory of international relations. These chapters lay the basis for four essays interpreting Spinoza’s attempt to conceive of a systematic optimization of political and legal institutions for all three forms of governance (monarchy, aristocracy, democracy). The volume closes with an analysis of the current relevance of Spinoza’s political thinking and his influence  contemporary debates.



cf. blog van 20-11-2014 met signalement van het Duitse boek. Ik schreef in dat blog uit te kijken naar een recensie van Prof. Dr. Martin Saar [cf.]. Welnu, die verscheen in Neue Politische Literatur, Jg. 559 (2014), 352-353. Ik haal hem van hier onder naar binnen.

Frederick Beiser over Hegels #Spinoza [9]

 

In dezelfde reeks, The Routledge Philosophers, waarin later het boek van Michael Della Rocca over Spinoza zou verschijnen, verscheen in 2005 van

● Frederick Beiser, Hegel. Routledge [The Routledge Philosophers], 2005 - 364 pagina's – books.google – PDF bij BookSC. De uitgever noemt het terecht “A masterpiece of clarity and scholarship.”

Beiser besteedt flink wat aandacht aan hoe Hegel met Spinoza bezig was. Ik citeer hier enge belangrijke passages [Ik vermeld wel de verwijsnummers naar de eindnoten, maar neem die niet mee]..

Vandaag uitreiking van de #Spinoza- en Stevinpremies

Spinoza-beeldje door kunstenaar Richard de Vrijer uit Delft voor de NWO gemaakt

Vandaag worden in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag de Spinoza- en Stevinpremies uitgereikt. [Cf. dit blog voor de laureaten van 2019]
De laureaten voor de Spinozapremie, de hoogste onderscheiding in de Nederlandse wetenschap, ontvangen elk een Spinoza-beeldje en 2,5 mln euro, naar eigen inzicht te besteden aan wetenschappelijk onderzoek.

Charles Taylor over Hegels #Spinoza [8]

De Canadese filosoof Charles Taylor heeft veel bijgedragen aan de politieke filosofie, en is bekend van een dikke turf “Bronnen van het zelf.” Maar ook schreef hij eerder een omvangrijk werk over Hegel. Vele jaren is deze studie die Charles Taylor over Hegel schreef en dat voor het eerst in 1975 uitkwm, beschouwd als hét handboek over Hegel. Velen hebben er tijdens hun sudie kennis van genomen. Het kreeg vele edities en is nog steeds beschikbaar:

● Charles Taylor, Hegel. New York: Cambridge University Press, 1975, [nieuwe editie] 1977 [books.google]

Frederick Beiser schrijft in de “Introduction: The Puzzling Hegel Renaissance” in: Frederick C. Beiser (ed.), The Cambridge Companion to Hegel and Nineteenth-Century Philosophy. [Cambridge University Press, 2009]:

The apex of the Anglophone Hegel revival was the publication in 1975 of Charles Taylor’s Hegel. With grace, precision,and remarkable erudition, Taylor surveyed the depth and breadth of Hegel’s entire system and showed it to be an edifice of great intellectual subtlety and sophistication. Unlike earlier scholars, Taylor did not limit himself to Hegel’s social and political thought; he treated every aspect of Hegel’s system and examined in depth its central core and foundation: its metaphysics. The central theme of that metaphysics, Taylor argued, was the concept of self-positing spirit. What held every part of the system together, what made it into a unified whole, was the idea of an absolute spirit that posits itself in and through history and nature. Because of its remarkable clarity, Taylor’s book proved to be a great success, going through several editions and translations. Yet, it is difficult to understand how Taylor’s book could lead to a growth in interest in Hegel. The idea of self-positing spirit, which Taylor made the very heart of Hegel’s philosophy, is so speculative, so metaphysical, [] and so religious that it is hard to understand how it could convince modern readers of Hegel’s intellectual merits. These readers had been raised in a much more secular and skeptical age, in a philosophical culture suffused with positivism, and so the idea of a self-positing spirit proved very problematic. When Taylor’s book appeared, the academic establishment in Britain and the United States was already dominated by analytic philosophy, which never had much time for metaphysics. So, ironically, given the emphasis it placed on Hegel’s metaphysics, and given the anti-metaphysical atmosphere in Anglophone academia, Taylor’s book was more likely to bury than revive Hegel. Yet, interest in Hegel only grew. Why?

For all its merits, this had little to do, I believe, with Taylor’s book. Instead, it had much more to do with the fact that scholars began to ignore or underplay that aspect of Hegel’s philosophy that Taylor had placed center stage: metaphysics.

In dit blog neem ik een aantal langere citaten uit Taylor's Hegel over Spinoza op.